علی بن ابی‌طالب را به لقب پرافتخار امیر مؤمنان می‌شناسیم. ایمان در وجود او نهادینه بود و گفتار و رفتارش برآمده از همان ایمان کامل بود. تأکید و پایداری او بر حفظ اساس اسلام در تمام شرایط و حتی آن زمانی که شایستگی‌های او در جامعه مسلمان پس از رحلت پیامبر گرامی اسلام نادیده گرفته شد، نشانه آن بود که او در پرتو ایمان حقیقی، چنین رویکردی را به عنوان یک استراتژی برگزیده نه یک تاکتیک. شرط پیروی از چنین پیشوایی نیز آن است که همچون او، راهبرد وحدت و برادری را در جامعه مسلمان پیشه سازیم.

حسین بن علی را با لقب شکوهمند سید الشهداء می‌شناسیم. ایمان کامل و حقیقی او موجب شد تا برای اصلاح جامعه مسلمان و بازگشت آنان به روح آموزه‌های دینی، در خون خود بغلتد و طنین درس آزادگی و انسانیت را در پهنه تاریخ سر دهد. خطر فراموشی اساس اسلام و الگوهای رفتاری برآمده از آموزه‌های این دین آسمانی، حسین را به آوردگاهی کشانید که ما آن را در نماد کربلا و عاشورا می‌شناسیم. اما پیروان حسین می‌دانند که شرط رهروی در راه حسین آن است که یادمان نرود در صحنه تعاملات و روابط اجتماعی، هر لحظه عاشورا و کربلا تکرار می‌شود. سلسله‌جنبان در این راه، حسین است؛ اما او هدف نیست؛ چراغ راه است برای آن که به کژی نگراییم و راه را گم نکنیم.

پس باید راه و مقصدی را که حسین برای آن جان داده، پی بگیریم. برنامه جامع سعادت و قرب الهی را که در قالب دین مبین اسلام به بشر ارزانی داشته شده، هماره پیش چشم داشته و الگوهای رفتاری آن را برای داشتن جامعه‌ای نمونه و برین به عمل درآوریم. اما آن چراغ راه همواره باید پرفروغ باشد و ما باید این فروغ را به آیندگان برسانیم؛ پس حسین و کار او باید با شکوه و عظمت در یادها و خاطره‌ها باقی بماند؛ و اربعین فرصتی است برای نکوداشت و گرامی‌داشت او. اربعین، حسین را به جهانیان و جان‌های مشتاق و جوینده می‌شناساند؛ و ره‌یافتگان را در ادامه راه یاری می‌رساند.

همدلی و همیاری انسان‌هایی که در این روزها به شوق زیارت حسین در مسیرهای منتهی به کربلای معلا، انرژی متراکمی را پدید می‌آورد و روح هر انسان پاک‌نهادی را به پرواز در می‌آورد، اگر در تمام روزهای سال جریان داشت، به راستی بهشتی را در زمین ایجاد می‌کرد که همگان به کرامت انسانی یکدیگر احترام بگذارند. آیا اسلام و آموزه‌های آن غیر از این است؟